ఓ కవిత...
ముగ్ధమనోహర సున్నితత్వంతో అలవి గాని పరిమళంతో చిరుగాలై నన్ను అల్లుకుంది...
మనసులో లోలోపలి పొరలను తగిలిన గాయాలకు.....
చెరగని కఠినత్వానికి... సున్నితపు మృదుత్వాన్ని లేపనంగా .....
మది నిండుగా పరచి వెళ్ళింది...
నీవు కవితగా మారావు కాబోలు... ..అక్షరమక్షరం పదం పదంగా మారి ...
నిలువెత్తు భావమై .. చిరుగాలిలా సుతారంగ తాకి తాకకుండా
అణువణువు అల్లుకొని ఎంత బాగున్నావో ......
ఇపుడు...
నీలో నేనున్నాను అనుకుంటూ
నాలో నేను ఒదిగిపోతూ ...
రంగుల ఆకాశం ఎపుడయ్యానో...